گیر دادن رستم به سهراب

چنین گفت رستم به سهــراب یل / که من آبـــرو دارم انــــدر محـــل

مکن تیز و نازک، دو ابـروی خود / دگر سیخ سیـخی مکن مـوی خود

شدی در شب امتــــــحان گرمِ چت / برو گــمشو ای خــاک بر آن سـرت

اس ام اس فرستادنت بس نبـــود / که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب / که مامش ترا می نمـــاید کبــــاب 

اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم / دریغــا پسر، دستِ دشـمن دهیـــم

چوشوهر در این مملکت کیمـیاست / زتورانیان زن گرفتــن خطـــاست

خودت را مکن ضــــایع از بهــر او / به دَرست بـــپرداز و دانش بجــو

در این هشت ترم، ای یلِ با کـلاس / فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس

توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی / چرا رشــته ات را پزشـکی زدی

 ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﭘﻮﻝ ﺁﻭﺭﻡ / ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﻡ، ﺷﻬﺮﯾﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﻫﻢ

 ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﭘﯿﺸﻢ ﭘﺴﺮ / ﻧﺪﺍﺭﻡ به جز ﮔﺮﺯ ﻭ ﺗﯿﻎ ﻭ ﺳﭙﺮ

 ﭼﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯﯾﺎﻥ، ﻭﺿﻊ ﻣﻦ ﺗﻮﭖ ﻧﯿﺴﺖ / ﺑﻮد ﺩﺧﻞ ﻣﻦ 17 ﻭ ﺧﺮﺝ 20 

 ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺖ ﻧﮕﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ / ﭘﺪﺭ ﺟﺪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ

ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺮﻡ، ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺭﺧﺶ ﺧﻮﯾﺶ / ﺗﻮ ﭘﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﭘﺎﯼ ﺩﯾﺶ 

ﻣﻘﺼﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺗﻬﻤﯿﻨﻪ ﺑﻮﺩ / ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻟﻮﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ

چنین گفت سهراب، ایول پدر / بُوَد گفته هایت چو شهد و شکر

ولی درس و مشق مرا بی خیال / مزن بر دل و جان من ضد حال

اگر گرم چت یا اس ام اس شویم / از آن به که یک وقت دپرس شویم